അടുത്ത വസന്തം വരെ കാത്തിരികാം

അവരെല്ലാം ചിന്തികുന്നുണ്ടാവും നമ്മൾ എന്നെന്നെകുമായി പിരിഞ്ഞുവെന്ന്, 
അവര്ക് അറിയില്ലല്ലോ നമ്മൾ നമ്മുടെ ഇലകൾ മാത്രം കൊഴിച്ചതാണ് എന്ന് , 
വീണ്ടും ഒരു വസന്തതിനായി, 
നമ്മളെ തേടി വരുന്ന ഇണ അരയന്നങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി കൂടൊരുക്കാൻ 
നമ്മൾ നമ്മുടെ ഇലകൾ പൊഴിച്ചു ഇനി അടുത്ത വസന്തം വരെ കാത്തിരികാം

ആ കൂട് വിട്ടു പറന്ന ശേഷം

ജീവിതത്തിന്റെ മാധുര്യം ഒരു നിമിഷം പോലും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ, 

ആ കൂട് വിട്ടു പറന്ന ശേഷം

എന്റെ ബുദ്ധിഹീനമായ ഹ്രദയo താഴ്ന്നു താഴ്ന്നു അങ്ങ് കുഴിയിലോട്ട് പതിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുവല്ലോ, ഒരികളും തിരിച്ചു കയറാവാനാവാത്ത വിധം

കരുണാ നിതിയായ ദൈവം വിരഹം എന്ന ഈ മാരക അസുഖം 

ഇനി ആർകും കൊടുകാതിരികട്ടെ.

ഈ ലോകം എന്നെ വട്ടനെന്നു കളിയാകുന്നു അതിനിടക്ക് വിരഹം എന്റെ ആത്മാവിനെ കാര്ന്നു തിന്നുന്നുവല്ലോ എന്തൊരു വേദനയാനിതിനു.

നിന്നെ പ്രണയിച്ചതിനുള്ള ശിഷയാണോ, ഇത് 

എനിക്ക് താങ്ങാൻ കഴിയുന്നില്ലല്ലോ
വിതുമ്പി ....വിജനമായ ഈ പാതയിലൂടെ .ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു...

ഇനി തിരിച്ചു പറക്കാൻ എനിക്ക് ത്രാണിയില്ലല്ലോ ..

എന്തൊരു വിവേക ശൂന്യമായ പ്രയാണം ആയിരുന്നു ഇത് .

എന്റെ ആത്മാവും, ഹ്രദയവും , ശരീരവും എല്ലാം നിനക്ക് വേണ്ടി ദാഹികുന്നുവല്ലോ അതല്ലേ മുഖ്തപ്രണയം 

ദാഹികുന്നവന് വെള്ളത്തിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടി ട്ടെന്തു കാര്യം, 

എന്റെ ദാഹത്തിനു ഞാൻ എവിടെ അലഞ്ഞിട്ടു എന്തു കാര്യം നീ ഇല്ലാതെ

നിനക്കൊന്നു വന്നു കൂടെ, ഒരു നിമിഷം എങ്കിലും, 

ഇല്ല..പിന്നെ ഞാൻ ആ കൂട് വിട്ടു പുറത്ത് പോകില്ല ഒരികലും...
നീ അവസാനമായി തന്നത് ഈ ഹ്രദയo നുറുങ്ങുന്ന വേദനയാണല്ലോ 

എത്ര മഴക്കാലമാണ് കഴിഞ്ഞു പോയത്‌ , 

വേനൽ മഴയും എന്നെ നനച്ചു പോയ്‌ പോയല്ലോ
എന്നിട്ടും എന്റെ ഹ്രദയo എനിക്ക് തിരിച്ചു കിട്ടിയില്ലല്ലോ

രാത്രിയിൽ എന്റെ കണ്ണു നീരു കൊണ്ടാണ് എന്റെ വിളക്ക് മാടം തെളിയുന്നത്
ദൈവമേ ഈ പരീഷണം ഒന്ന് വേഗം അവസാനിപിച്ചു കൂടെ 

ഞങ്ങളെ വീണ്ടും ഒന്നിപിച്ചു കൂടെ!

ജീവിതത്തിന്റെ മാധുര്യം ഒരു നിമിഷം പോലും ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ലല്ലോ, 

ആ കൂട് വിട്ടു പറന്ന ശേഷം

ഇതുമൊരു പുലർകാല സുന്ദര സ്വപ്നം

എന്തൊരു സുന്ദരമായ ദുരന്തമാണ് കാലം നമ്മുക്ക് സമ്മാനിച്ചത് 
നീ നീ അല്ലാതായി .......ഞാൻ ഞാൻ അല്ലാതെയും …..

നീ ഒരികലും എന്റെതയിരുന്നില്ലല്ലോ , കണ്ടപ്പോഴും , ശേഷവും, 
എന്നും നീ ആരുടെയൊക്കെ ആയ്യിരുന്നു, ഇപ്പോൾ ആയി കൊണ്ടിരിക്കുന്നു ....
.
എല്ലാം നഷ്ടപെട്ടവളായി എന്റെ മുൻപിൽ വന്നു നീ ....
ആത്മാവും , ഹ്രദയവും, എല്ലാം പോയി പോയിരുന്നു
എന്നിട്ടും ഒന്നും അറിയതവളെ പോലെ ആര്തർത്തു ചിരിച്ചു നീ …

ഞാനോ ..നിനക്ക് വേണ്ടി ഒരു വേഴാമ്പലിനെ പോലെ കാത്തിരുന്നവൻ
നീ ജനികുന്നതിനു മുമ്പേ നിന്റെ റൂഹിനെ പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങിയവൻ
ആത്മാവും , ഹ്രദയവും എല്ലാ പരിശുദ്ധി യോടെയും സൂക്ഷിചവൻ
കാത്തിരിപ്പിന്റെ ആലസ്യത്തിൽ എല്ലാം ഞാൻ മറന്നു , എന്നെയും
എനിക്ക് ഒരു വാവ ആവാനാണ് ആദ്യം തോന്നിയത് എന്നിട് ആ മാറിൽ ചായാനും

പിന്നെ എപ്പോഴോ ഭ്രാന്തമായ നമ്മളെ നമ്മൾ കണ്ണിൽ കണ്ടു , 
പരസ്പരം അറിഞ്ഞു  ഇരു ഹ്രദയങ്ങളിലും കൊടുംകാറ്റആഞ്ഞുവീശി..
വികാരതീഷ്ണതയോടെ ഒന്നായി തീവ്രതയോടെ ആർത്തു പെയ്യുന്ന ഒരു മഴയായി 
ഒരു വിസ്മയമായി ..ഒര്മയായി .

മറക്കുവാനാകുമോ നിൻ നിഴാലായി നടന്ന എന്നെ..
എന്റെ ഭ്രാന്തി നെ .എന്റെ തീവ്ര അനുരാഗത്തെ , 
നിഷ്കളങ്കതയെ , കരുത്തിനെ...

എന്റെ ഹ്രദയത്തിൽ നിന്നെ ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചില്ല , 
കാരണം ഹ്ര്ദയം നിലച്ചാലോ
തലയിലെകും കയറ്റിയില്ലല്ലോ , ഓര്മ നശിചാല്ലോ എന്ന് ഭയന്നു ഞാൻ

ആത്മാവിലേക്ക് ആവാഹിച്ചു ഞാൻ ...നിലക്കില്ലലോ എന്നത്മാവ് ...
എന്നും മരണമെതുമില്ല എന്നത്മവിന്നെന്നും ....
എന്നും ..എപ്പോഴും ...നില നില്കട്ടെ .

പിരിയുവാൻ ആവുമോ . ഓർമകളിൽ നിന്നെകിലും .
ആ ആടിതിമിര്ത് മഴയെ മറക്കാനാകുമോ .
സ്വയം നഷ്ടമറിയാതെ നഷ്ടപെടുത്തുന്നു നാം .
ആർകൊ വേണ്ടി ...എന്തിനോ ..വേണ്ടി ..
സ്വയം ..നഷ്ടമറിയാതെ ..നഷ്ട്ടപെടുത്തി ..
നീ നഷ്ടപെട്ടു ....ഞാനും ...

എവിടെയോ പോകുന്നു നാം ദിശ അറിയാതെ ....
എന്തിനെയോ ..തേടുന്നു നാം ..നമ്മളെ തന്നെയാണോ
എനിക്കറിയില്ല ...എന്തായാലും കരളു പങ്കിടാൻ വയ്യെനികിനി .
ഓരോ ശ്വാസത്തിലും ..എന്റെ ഹ്രദയം ...വിങ്ങുന്നു ...
വീണ്ടുമൊരു ..സ്വപ്നത്തിനായ് ഇതുമൊരു പുലർകാല സുന്ദര സ്വപ്നം

ഇതാണ് സുറുമ എഴുതിയ മിഴികൾ

ഇതാണ് സുറുമ എഴുതിയ മിഴികൾ

അവൾ ഒരു വെളിച്ചമാണ്, സൂഫിസരണിയാണ്
ഞാൻ ദുനിയാവിനെ കുറിച്ച് സംസാരികുമ്പോൾ , 
അവൾ എന്നെ ആഹിറത്തിനെ കുറിച്ച് ഒര്മിപ്പികുന്നു 

ഞാൻ എന്റെ കനവിലെ കേര മണ്ണിൽ ഒരു നാല്കെട്ട് ഉണ്ടാകുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തികുമ്പോൾ , അവൾ മരിച്ചു പോയാൽ കിടകേണ്ട കബറിനെ കുറിച്ച് എപ്പോഴും ഒര്മിപ്പികുന്നു

ഞാൻ രമണനെ കുറിച്ചും, ഷെല്ലിയെ കുറിച്ചും വചാലനകുമ്പോൾ ,
 അവൾ അവളുടെ നേതാവായ മുഹമ്മദ്‌ നബിയെ കുറിച്ച് എന്നോട് എളിമയോടെ ഉണര്ത്തുന്നു


ഞാൻ എന്റെ പ്രണയിനിയെ കുറിച്ച് പറയുമ്പോൾ , 
അവൾ പ്രണയത്തുരയാവുന്നു മദീനയെ കുറിച്ച്....
അവള്ക്ക് വേണ്ടത് മദീനയില്ലെകുള്ള പാത ....
അതിനു വേണ്ടി ദിവസങ്ങള് എണ്ണി കഴിയുന്നു മീരയെ പോലെ .

ഇതാണെന്റെ സുറുമ എഴുതിയ മിഴികൾ , എനിക്ക്ചിറകു വിടർത്തി , 
എന്നെ കൂട് വിട്ടു പറക്കാൻ അനുവധിച്ചവൾ

പറന്നു പറന്നു തളരുമ്പോൾ എന്റെ തളര്ന്ന ചിറകുകളുമായി ഞാൻ കൂടണയും 
ഇടക്ക് എപ്പോഴോ അപ്പോൾ അവൾ എന്നെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ
 എന്നിട്ടു പറയും ദൈവ നാമത്തിൽ നിങ്ങള്ക് സമാധാനം ഉണ്ടാവട്ടെ .

എന്റെ അവളോടൊത്തുള്ള ചുരുങ്ങിയ രാത്രികൾ പിന്നെ സൂഫി ചിന്തകളിൽ മാത്രം നിറയുന്നു അവള്ക്കരിയണം നഫീസ്തുൽ മിസ്രിയയെ കുറിച്ച് , റാബ്ബിയത്തുൽ അഥവിയ്യ യെ കുറിച്ച് , തുര്സിന മലയെ കുറിച്ച് എല്ലാം ..എല്ലാം. 
അവസാനം ചിന്ത കാട് കയറി രമണ മഹർഷിയിൽ വരെ എത്തും. 

രാത്രിയുടെ അവസാന യാമങ്ങളിൽ സൂഫി സംഗീതത്തിന്റെ അഭൌമിക തലങ്ങളിൽ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞ് തഹ്ജുത് നമസ്കാരത്തിൽ സ്രഷ്ട്ടവിനെ വണങ്ങി അത് അവസാനിക്കുന്നു . 
അതോടു കൂടി അവളുടെ മിഴികളിലെ സുറുമച്ചായ മങ്ങി എന്റെ മോതിരവിരലിൽ കിടക്കുന്ന ഹഖീഖത് കല്ലിനെ പോലെയാവുന്നു. അതിൽ കാണാം നിര്വ്ര്തി. 

അങ്ങിനെ എല്ലാ രാത്രികളും അവസാനിക്കുന്നു .

ഇതാണെന്റെ സുറുമ എഴുതിയ മിഴികൾ ...ദൈവ നാമത്തിൽ നിനക്കും സമാധാനം ഉണ്ടാവട്ടെ !!

Education - The parrot’s way!

Education - The parrot’s way!

I always got  complaint from family members that there is no pressure from the teachers or schools here in Australia at the pre school stage. I had an opportunity to review the kid’s book here in Australia. The curriculum and syllabus are designed to bring out the real talents of every child. Besides many exercises, project works are given more important. I am sure this will develop their creativity and innovative skills.  I often noticed from the News Papers that University professors and students are engaged in research and development work for Industries on a contract basis.  We have also developed a systems in Australia called “Professional Year!, where each students including overseas students can register to undertake professional year with any corporate firms.  Australian Government will provide extra points for student when they apply for migration against the ‘professional year’ they have undertaken in Australia.

The scenario in India is quite different. We force our children to memorise their lessons, gets the first rank, even without grasping the real meaning or implications of what they studied. After the limelight the Rank holders disappear from the scene or news papers.  There is exceptions!    I think there is change coming in the younger generation but we yet to follow the passion of the children. I get really disappointed when I see Chemical Engineers and Electrical Engineers turned up for a clerical job in my office.  We must change our Education systems into a stage where the children given opportunity to express their passion or given enough time to find their passion before they engage in a professional courses or education.  Professional law graduates spent their valuable 5 years in Law School cannot write up a memorandum of association or even fill an affidavit.  There is something wrong in our systems. 

I was a backbencher and an average student in my pre university exams, my friend toped the exams and he was awarded the best student in the college.   He now work as as the Team Leader in the Legal Department for one of our Branch office,  I am the owner of the firm. I mentioned this to say that nothing will STOP you if you have a real desire to achieve something in life not even your professional education. Professional education can be continued followed by your passion.  All the great achievers are ordinary people with extra ordinary determination.  If you have the WILL and desire then impossible is NOTHING.  

In India, some Universities are still maintaing the old age syllabus, which never ever need to be used in a real work place environment.  Interestingly, we have Bachelor Degree in SAP in Australia but I may not be able to find a similar courses in a Country where we known as the IT HUB of the world.  

School and my lovely Teacher!

This is a little note about my school in Kerala. Whenever I pass through my school, I could hear the enchanting voice of ‘Jayanthi Teacher’ like a background music!. Her favourit poem was “MOHAM’ and eventually it become mine too. She was our class teacher and used to recite this poem. 

Our class was quite infamous due to some of our class mate’s behaviour. Few of my class mates have been addressed with an initial of “N.P” (Naikurana Podi case Prathi) by the students and teachers. They have been caught red-handed for delivering “Naikurna podi” (Mucuna prurita) to the senior classes including Staff Room. The whole school had to close that particular day and school re-opened only after cleaning. Some of the Seniors will never forget the effect of “Mucuna Prurita” in their life!!!!

Mostly it’s hard for the teachers to properly conduct the class due to the heckles from the back bench. However, whenever ‘Jyanthi Teacher’ comes into the class, the entire class room will go silent. She was one of the most beautiful lady, we have ever seen but I always noticed ‘little sorrow’ in her eyes. When she starts reciting the poem ‘MOHAM’ our class will get into a sort of ‘settled mood”. All villains in the class room become the most peaceful folks in the class room. We were about to reach our end of the Academic year but all of sudden a new Teacher replaced our dear ‘Jayanthi” teacher. We later came to know that she was in hospital for cancer treatment and then soon the sad news hit the School ‘Jayanthi Teacher had passed away”. It was really sad for my class and the entire school. We all visited her home to say good bye. Since that incident all the villains in my class changed evidently and they become the topers! I am sure ‘Jayanthi Teacher’ would have touched their heart like she did it in mine!!

Little Kindness

WHEN a child is born, who rejoices ? 

The parents, relatives and friends. But who cries ? The Child.

However, when we die, it should be the other way round. We should be rejoicing and have the satisfaction that we made a contribution to the world and left the world a little better place that we found it. Let the world cry that it has lost a good soul and become poorer. As people pay their respects, the most common things talked about are the little acts of kindness performed by the person during his lifetime. Little acts of kindness don’t go unnoticed. In fact, their impact become even more potent after a person is gone. That is when people realize how much those little acts of kindness and humanness meant to them.